Moroto
Blijf op de hoogte en volg Wilma en Ineke
07 September 2016 | Oeganda, Moroto
Dinsdag vertrekt Florence in alle vroegte voor haar werk naar Kotido. Ze moet bij een conferentie zijn, over de ontwikkeling van watervoorziening in Karamoja.
Wilma en Ineke schrijven in de ochtend een verslag voor het thuisfront en in de middag komt Paul ons om drie uur halen voor een bezoek aan de kraal. Een traditioneel dorp. We gaan erheen in een geleende auto van een vriend, een oude Toyota Starlet. Het is ongeveer 15 km, maar het bakkie brengt ons er feilloos heen door het dorre en droge landschap.
Paul introduceert ons bij de dorpelingen. De kinderen lopen met ons mee de kraal in. Daar staat een dansgroep ons op te wachten en door de erehaag lopen we verder naar binnen. De prachtig gekleurde mensen geven een fantastisch optreden van traditioneel zang en dans. En dat in de brandende zon, het is 36 graden! Het zweet gutst ze aan alle kanten van het lijf. Wanneer we weer terug rijden zien we de herders met hun koeien lopen, op zoek naar gras. De oogst staat op het verdorde land weg te schrompelen.
Thuis gekomen hebben we een gezellige avond met Agandi, een tienermeisje die door Florence wordt geholpen. Ze kijkt graag even terug naar de foto’s en video’s van de dag en vertelt trots dat zij ook zo mooi kan zingen en dansen.
Woensdagmorgen zien we Charity naar haar werk vertrekken, zij woont ook bij Florence en werkt in Moroto. Wij hebben een rustig dagje bij huis.
We genieten van de mooie tuin bij Florence, die elke avond water krijgt.
Ineke loopt ’s middags naar de salon om naar de pedicure te gaan, waar Charity werkt. Agandi loopt met haar mee om haar de weg te wijzen. Ze maakt ondertussen mooie plaatjes van wachtende kinderen bij de dorpspomp en spelende jochies in een watertje.
Mensen die zich allemaal in een vrachtwagen proppen en zo een mooie gratis lift krijgen. Het dorp Moroto ontwikkelt zich snel. Zandwegen zijn veranderd in asfalt wegen en het is een bijzonder gezicht als je daar de traditionele mensen overheen ziet lopen. Lijkt ons ook minder fijn aan de blote voeten. Dat vinden zelfs onze wandelaars in Nederland bij de Afrikaloop en die wandelen nog met de schoenen aan.
Wanneer Ineke vlakbij de salon komt, loopt ze langs het ziekenhuis en ziet een hevig huilende jonge vrouw. Wanneer ze goed kijkt ziet ze een kindje op haar arm. Ineke loopt ernaar toe om te kijken of ze helpen kan en ziet tot haar grote schrik dat het kindje gestorven is. Het heeft nog een soort infuusnaaldje in het hoofdje. Een hartverscheurend tafereel. De moeder komt blijkbaar net uit het ziekenhuis met haar kindje. Een jongeman, waarschijnlijk de vader, is bij haar. Met de hulp van Agandi vraagt Ineke of ze helpen kan. Dit kan ze niet. Agandi zegt dat ze nog ver moeten lopen naar hun dorp. Ineke geeft ze geld, zodat ze met de boda boda naar huis kunnen rijden met hun kindje om het te begraven.
Ineke gaat naar de pedicure met de hartverscheurende beelden nog op het netvlies.
Wilma en Ineke schrijven in de ochtend een verslag voor het thuisfront en in de middag komt Paul ons om drie uur halen voor een bezoek aan de kraal. Een traditioneel dorp. We gaan erheen in een geleende auto van een vriend, een oude Toyota Starlet. Het is ongeveer 15 km, maar het bakkie brengt ons er feilloos heen door het dorre en droge landschap.
Paul introduceert ons bij de dorpelingen. De kinderen lopen met ons mee de kraal in. Daar staat een dansgroep ons op te wachten en door de erehaag lopen we verder naar binnen. De prachtig gekleurde mensen geven een fantastisch optreden van traditioneel zang en dans. En dat in de brandende zon, het is 36 graden! Het zweet gutst ze aan alle kanten van het lijf. Wanneer we weer terug rijden zien we de herders met hun koeien lopen, op zoek naar gras. De oogst staat op het verdorde land weg te schrompelen.
Thuis gekomen hebben we een gezellige avond met Agandi, een tienermeisje die door Florence wordt geholpen. Ze kijkt graag even terug naar de foto’s en video’s van de dag en vertelt trots dat zij ook zo mooi kan zingen en dansen.
Woensdagmorgen zien we Charity naar haar werk vertrekken, zij woont ook bij Florence en werkt in Moroto. Wij hebben een rustig dagje bij huis.
We genieten van de mooie tuin bij Florence, die elke avond water krijgt.
Ineke loopt ’s middags naar de salon om naar de pedicure te gaan, waar Charity werkt. Agandi loopt met haar mee om haar de weg te wijzen. Ze maakt ondertussen mooie plaatjes van wachtende kinderen bij de dorpspomp en spelende jochies in een watertje.
Mensen die zich allemaal in een vrachtwagen proppen en zo een mooie gratis lift krijgen. Het dorp Moroto ontwikkelt zich snel. Zandwegen zijn veranderd in asfalt wegen en het is een bijzonder gezicht als je daar de traditionele mensen overheen ziet lopen. Lijkt ons ook minder fijn aan de blote voeten. Dat vinden zelfs onze wandelaars in Nederland bij de Afrikaloop en die wandelen nog met de schoenen aan.
Wanneer Ineke vlakbij de salon komt, loopt ze langs het ziekenhuis en ziet een hevig huilende jonge vrouw. Wanneer ze goed kijkt ziet ze een kindje op haar arm. Ineke loopt ernaar toe om te kijken of ze helpen kan en ziet tot haar grote schrik dat het kindje gestorven is. Het heeft nog een soort infuusnaaldje in het hoofdje. Een hartverscheurend tafereel. De moeder komt blijkbaar net uit het ziekenhuis met haar kindje. Een jongeman, waarschijnlijk de vader, is bij haar. Met de hulp van Agandi vraagt Ineke of ze helpen kan. Dit kan ze niet. Agandi zegt dat ze nog ver moeten lopen naar hun dorp. Ineke geeft ze geld, zodat ze met de boda boda naar huis kunnen rijden met hun kindje om het te begraven.
Ineke gaat naar de pedicure met de hartverscheurende beelden nog op het netvlies.
-
07 September 2016 - 18:57
Elise:
Prachtige foto's. Lijken veerkrachtige mensen.
Wat een vreselijke gebeurtenis van de vrouw en het kindje, verdrietig. -
07 September 2016 - 19:50
Astrid:
Wat een prachtige foto´s en at een verhaal zeg wat Ineke meemaakte. Dat drukt ons weer even met de neus op de feiten dat je in Afrika zit. Vreselijk toch. Mooi dat je nog wat voor ze kon doen Ineke. Lieve groet voor jullie xx -
07 September 2016 - 20:13
Henk:
Tja, dat is ook Afrika en hoe mooi de foto's ook zijn van die prachtige dansende mensen, het vele dansen op het continent is ook niet zelden een vorm van verdringing van de verdrietige omstandigheden. Er is immers sprake van collectieve rouw? Ieder heeft wel recent iemand verloren. Dus: laten we vandaag nog dansen en vrolijk zijn want we weten niet wat morgen brengt...
Maar de foto's van die mooie mensen zijn prachtig en we weten even weer waarvoor we het met z'n allen doen! -
07 September 2016 - 21:17
Doedina:
Hallo...ik kan nu nog ff reageren op jullie verhaal, vrijdag vertrek ik zelf dus dat word dan een beetje lastig..ha ha ha maar goed , .wat weer een pracht verhaal, maar ook zeker een droevig verhaal van Ineke...ja dat blijft zeker even op je netvlies zitten, maar ik vind het heel lief dat je ze toch nog geholpen hebt, door wat geld te geven zodat ze niet hoeven te lopen naar hun dorp.
De foto's zijn ook weer prachtig, zijn jullie nu bij Florence haar huis? oja en die hutjes op de foto's... ik was wel benieuwd hoe dat er van binnen uit ziet, misschien mag je een x een foto maken, zo'n huisje staat in het ienimini nu ergens in een winkel om een paar centjes binnen te sprokkelen voor misschien dit dorpje ofzo...ha ha ha..
Ohh en Ineke wat heb je weer een prachtige nagels, mooi hoor...
Oke dames..ik weet niet hoelang jullie nog blijven maar nog heel veel plezier.
Doe Florence maar ff de groetjes.. -
07 September 2016 - 23:20
Mariette:
Wat een vreselijk verdrietig verhaal van de vrouw met haar kindje! We kunnen ons het bijna niet voorstellen dat dit zo gaat... Hoewel het klein lijkt is het fijn dat je wat voor hen kon betekenen.
Lieve knuffel -
08 September 2016 - 08:38
Mineke:
Triest verhaal van het dode kindje, maar je hebt gedaan wat je kon doen Ineke.
Meer was niet mogelijk.
Lieve groet,Mineke -
08 September 2016 - 08:52
Mineke:
Een beetje te snel op verzenden gedrukt, ik wil nog even laten weten dat ik aan jullie denk en met jullie meeleef in mooie gebeurtenissen maar ook de verdrietige,nogmaals liefs. -
08 September 2016 - 18:16
Peter En Gerja:
Je kunt aan alles lezen en zien dat jullie echt in Afrika zijn. Prachtige kleuren en swingende vrouwen. Super mooi om te zien. De minder mooie kant zien jullie ook. Wat verdrietig. Mooi dat je nog iets voor die mensen kon betekenen Ineke!
-
08 September 2016 - 20:24
Eric En Krista:
Ondanks alle mooie plaatjes maakt toch het laatste even meer indruk. Vreselijk hartverscheurend. Fijn dat we soms kleine beetjes kunnen bijdragen om mensen te helpen!
Verder fijne tijd samen. -
14 September 2016 - 10:40
Marissa:
wat een super mooie en kleurrijke foto's weer, prachtig.
Wat verdrietig is het verhaal van de moeder met het kindje en wat heftig om dit voor je eigen ogen te zien gebeuren!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
