Dagje uit

Dinsdag moet Florence al vroeg op pad met haar team en de minister. Zij wordt opgehaald door haar collega, en beveiligd met twee soldaten met geweren achterin de auto, vertrekt ze.
Haar auto mogen wij gebruiken. Haar chauffeur Henri is hersteld van een boda boda ongeluk en rijdt ons richting Lodwar in Kenia, wat drie uur rijden verwijderd ligt. Paul gaat met ons mee, hij is ook bekend in het gebied.
Direct buiten Moroto begint de stoffige weg, door het schitterende landschap. Veel vrouwen lopen met vracht op hun hoofd. We hebben ogen te kort om alles te kunnen zien. Paul vertelt dat er goudmijnen zijn in het gebied. We stoppen bij zo’n mijn. Twee goudzoekers komen aanlopen en leggen precies uit wat voor werk ze er doen. Als dank rijden ze mee naar het volgende dorp, ook pikken we een oude vrouw op.
Ondertussen vertelt Paul dat Karamoja een rijk gebied is aan grondstoffen. Behalve goud, is er ook een bloeiende marmerindustrie.
In het dorpje beloven we op de terugweg twee mensen mee te nemen.
Eerst rijden we verder. We passeren een rivier, die altijd water heeft wat uit de bergen komt. Na een tijdje komen we bij een politiepost. Henri moet zijn papieren laten zien, wij ons paspoort. Paul legt uit dat we nu in een onveilig gebied komen, waar de mensen hun wapens nog niet hebben ingeleverd. Daarom wordt iedereen geregistreerd die erin en eruit gaat.
Henri vertelt dat de weg waarop we rijden, pas vanaf 2007 vernieuwd is. Hij laat op een paar plaatsen de oude weg nog zien en vertelt hoeveel moeite hij moest doen om daarover te rijden. Dat snappen we, want we zien niet eens een weg.
We stoppen, wanneer we hemelsbreed ongeveer twee kilometer van de grens met Kenia verwijderd zijn. Wij hebben al twee uur geen netwerk meer, Paul laat zien dat hij het netwerk van Kenia al heeft.

We rijden terug en passeren de politiepost, waar we ons uitschrijven en komen bij de rivier. Een herder laat zijn kudde drenken, aan de andere kant zitten drie oude mannen op een steen zich te wassen.
Wanneer we weer bij het dorpje komen, stopt Henri om de twee lifters mee te nemen. In no time zit de hele laadbak vol. Iedereen wil graag mee, dat scheelt ze een dag lopen. Henri wil ze er allemaal afjagen. Wij grijpen in, want we vinden het zo sneu voor deze mensen en gunnen ze dit plezier. Het probleem is wel dat we in een auto van de overheid rijden en dan mag Henri dit officieel niet doen.
Wij hakken de knoop door: ze mogen mee tot buiten Moroto, zodat ze dan nog maar een kilometer hoeven te lopen.
De oude man steekt zijn handen in de lucht en roept: Alakara! Dat betekent: bedankt. Paul zegt dat iedereen blij is en de mensen allemaal zeggen: moge God jullie zegenen.
Het is al heel bijzonder dat in dit gebied de Karamajong en Turkana’s vredig samenleven. Jarenlang woedde er een oorlog tussen de beide nomadenvolken. Ze hebben kuddes van elkaar gestolen en elkaar vermoord in dit grensgebied. Slechts recentelijk is er vrede gekomen en is het grootste deel ontwapend.
Onderweg terug laden we af en toe iemand uit en vlak voor Moroto helpen we de laatste mensen uit de laadbak. Als dank laten ze zich graag fotograferen en gaan we nog samen op de groepsfoto, die Henri maakt.
Wij nemen een lunch in ons bekende restaurantje vlakbij. Henri laat de auto staan en moet nog naar een begrafenis. Wij zitten nog een poosje met Paul te praten en lopen dan terug door de hitte.

’s Avond hebben we een vergadering over ons project met Paul, Florence en Florence Talamoi. Dat verloopt allemaal heel goed. Het koelt nauwelijks af en na de vergadering zitten we nog lang buiten na te praten.

Woensdag is Florence weer op pad voor haar werk, wij blijven lekker rustig thuis en pakken onze spullen alweer in. Florence kan niet met ons mee vanwege haar werk, maar haar chauffeur brengt ons de komende twee dagen terug naar Kampala.