onderweg naar huis

Woensdag is de laatste dag in Moroto en Florence is naar haar werk. Wij blijven lekker bij huis om onze spullen te pakken en genieten van de rust en de mensen die voorbij komen. We maken nog verslagen voor het thuisfront. Bewonderen de mooie tuin met bloemen en groenten van Florence.
Vrachtwagens rijden af en aan vanuit het depot van de VN naast ons. Vanwege de droogte en de honger in dit gebied, transporteren zij voedsel naar die plekken waar hongersnood is.
Dames werken, op de plek waar Florence woont, in de tuin. De kinderen blijven er rustig bij zitten op hun doekje waarin ze normaal gedragen worden. Als de kleinste huilt, krijgt het even de borst. Van kinderopvang is hier geen sprake, als oma er niet voor kan zorgen. Zelfs op de universiteiten is er gelegenheid dat de jonge moeders hun kindje mee mogen nemen.
Florence is mooi op tijd terug. We rijden samen nog even naar de naaister om onze kleding te halen, alles is netjes klaar. Ze bedankt ons uitdrukkelijk en we moeten iedereen in Nederland de groeten doen.
We zitten nog lang buiten en evalueren de afgelopen periode samen met Florence. Ook Paul komt nog even langs en doet mee.

Donderdagochtend is de afspraak dat Henri, de chauffeur, ons om negen uur komt halen. We reizen met Florence haar auto terug. Zij kan haar werk op dit moment doen, door met collega’s mee te rijden.
De collega’s van Florence zijn er al eerder en wij nemen afscheid van Florence. Paul komt om ons uit te zwaaien. Henri is er pas om half tien. De auto wordt ingeladen en nog gerepareerd, want de achterdeur wil niet dicht. Als we denken dat we Moroto eindelijk uitrijden om tien uur, gaan we eerst nog eens naar een werkplaats, want de reserveband moet opgepompt en nog wat dingetjes gedaan. Het is uiteindelijk kwart over tien als we gaan. Henri rijdt stevig door. Hier en daar wordt er onderweg nog gestopt om wat dingen te kopen. Wij hebben lege waterflesjes meegenomen om aan kleine kinderen te geven, die zijn er gek op.
De eerste 90 km is verharde weg en dat schiet lekker op, alhoewel daar ook rustig de kuddes oversteken.
De onverharde weg is lastiger rijden, maar geeft prachtige uitzichten en taferelen onderweg. We nemen onze lunch in het bekende “Hilton” hotel, waar de kookpotten altijd op het vuur staan. Er is een grote bedrijvigheid rondom en de verkoopsters doen het goed.
We bereiken voor in de middag onze tussenstop in Mbale, waar we eerst even shoppen. We brengen de rest van de middag door in een eenvoudig, maar mooi restaurant, welke een Nederlandse eigenaar heeft en we nemen een heerlijke milkshake. Voordat het donker is, zijn we bij het hotel en brengen de avond buiten door.

Vrijdag blijkt dat Henri onze woorden serieus heeft genomen. Hij is een half uur te vroeg om de auto te laden, zodat we daadwerkelijk om negen uur kunnen vertrekken.
We genieten weer van alle drukte langs de weg, maar verlangen langzamerhand ook wel naar ons schone en geordende Nederland.
Het is echt onvoorstelbaar wat de mensen hier allemaal vervoeren op hun hoofd, fiets en boda boda. Henri gaat al zien wanneer wij een leuke foto willen maken en rijdt vervolgens heel langzaam voorbij. Super!
In Jinja kopen we broodjes, bij de met tanks bewaakte dam over de Nijl.
Onderweg eten we die op. We kopen nog wat bananen bij een vriendelijke vrouw, die ze ons aanbiedt bij het autoraampje.
Om een uur komen de bergen van Kampala in zicht en om twee uur zijn we thuis. Henri rijdt de auto terug en wij worden zaterdag naar het vliegveld gebracht door de zoon van de gastvrouw hier.
Zaterdagnacht vliegen we en zondagmorgen komen we aan in Nederland.
We willen iedereen bedanken die de moeite heeft genomen om onze verhalen te lezen en de foto’s te bekijken.
Mocht je je aangesproken weten door ons werk en de hulp aan de mensen in Afrika, dan kun je meer informatie vinden hierover op onze website van de Andreas Manna Stichting.