Project
Blijf op de hoogte en volg Wilma en Ineke
10 September 2016 | Oeganda, Moroto
Donderdag blijven we de hele dag bij ons huisje in de schaduw van de mooie boom. We hebben veel gesprekken met Florence over het project en allerlei zaken eromheen.
We genieten van alle mensen die voorbij lopen. Zelfs een grote sprinkhaan of iets dergelijks die door het dorre gras zich een weg baant heeft onze bewondering.
Pas aan het einde van de middag rijden we langs de dorpspomp naar de naaister om te kijken hoever zij is. Ze heeft keihard gewerkt en we kunnen al passen. Er is al meer dan een dag geen stroom in het dorp, dus we gaan snel weer weg. Zolang het licht is, kan ze werken, maar het wordt hier vroeg donker en dan houdt het weer op voor haar. Het schemert al en de lucht boven Karamoja ziet er veelbelovend uit. In de verte lijkt het te gaan regenen. De mensen hier smachten er ook naar.
In het gezellige restaurantje van Theo is de kok onze pasta al aan het voorbereiden. In het pikkedonker, bij wat kaarslichtjes, eten we buiten en zetten onze gesprekken voort.
Vrijdag bezoeken we ons project. Onderweg pikken we de vriendin van Florence op, die ook Florence heet. Paul is ook een betrokken medewerker van het project en reist mee op de laadbak. Onderweg worden er meer bekenden opgepikt, die meeliften.
Het is genieten van alle prachtige plaatjes onderweg. Een boda boda volgeladen met kippen. Verschillende kuddes geiten, die gehoed worden door kleine jongentjes vanaf 5 jaar. Florence vertelt dat zij ’s morgens eten krijgen en onderweg melk drinken van de geit. In deze tijd van droogte en honger, hebben ze zo hun voordeel. Daarnaast heb je als herder ook toch wel een verantwoordelijkheid, wat ze een soort status geeft, dat ze iemand zijn.
Het is ongeveer drie kwartier rijden naar ons project. Daar wachten mama Theresa en nog wat andere medewerkers op ons. Paul maakt overal foto’s van op de nieuwe IPad, die Florence kreeg.
Florence leidt ons over het prachtige project en legt bij elk gebouw uit wat het is en wat er nog moet gebeuren. Prachtig om te zien dat er al twee klaslokalen klaar zijn. Het eerste fruitboompje geeft zijn vruchten al. Een oude man verzorgt het groen op het project. Hij wijkt ook niet van onze zijde.
Als we alles uitgebreid besproken en bewonderd hebben, nemen we weer afscheid van iedereen en vervolgen de terugweg. Een paar oude mannen komen nog aangesneld om ons de hand te schudden.
Terug naar Moroto gaan we helemaal binnendoor, dwars over het land en de smalle paadjes. Er is eindelijk wat regen gevallen, dus hier en daar ploeteren we door de modder, maar dat doet Florence prima!
We bezoeken het dorp nog een keer, waar we deze week waren. De kinderkleren die we meegenomen hebben, delen we hier uit. Prachtig om te zien. Het grut loopt in zulk oud en verschoten spul rond, dat ze dit zeker kunnen gebruiken.
Tijdens de avondmaaltijd vertelt Paul (nu 24 jaar) nog een stukje van zijn indrukwekkende geschiedenis. Als klein jongentje heeft hij de gruwelijke oorlog hier meegemaakt. Hij heeft gezien dat vriendjes om hem heen opgepakt en afgeslacht werden, ook zijn broer. Hij is naar Kampala gevlucht toen hij vier jaar was. Daar heeft hij het ook heel zwaar gehad om te overleven. Hij leefde op straat en moest soms eten zoeken tussen de vuilnis en heeft zelfs een voedselvergiftiging opgelopen. Uiteindelijk is hij weer terug gegaan naar Karamoja, toen de situatie veiliger leek. Zijn moeder dacht dat hij ook dood was. Pas in 2013 hoorde ze dat hij nog leefde, ze was zo geschokt, dat ze opgenomen werd in een ziekenhuis.
Paul geeft aan dat hij nu het liefste studeert of Bijbel leest. Hij houdt niet van grote en drukke evenementen, zoals voetbal. Hij heeft daar teveel gevaarlijke situaties en vechtpartijen meegemaakt.
Paul heeft nu een baantje. Hij studeert in zijn vrije tijd voor maatschappelijk werker. Daarnaast helpt hij ons op het project. Hij ontwikkelt zich prima en is een lieve, sociale jongeman.
We genieten van alle mensen die voorbij lopen. Zelfs een grote sprinkhaan of iets dergelijks die door het dorre gras zich een weg baant heeft onze bewondering.
Pas aan het einde van de middag rijden we langs de dorpspomp naar de naaister om te kijken hoever zij is. Ze heeft keihard gewerkt en we kunnen al passen. Er is al meer dan een dag geen stroom in het dorp, dus we gaan snel weer weg. Zolang het licht is, kan ze werken, maar het wordt hier vroeg donker en dan houdt het weer op voor haar. Het schemert al en de lucht boven Karamoja ziet er veelbelovend uit. In de verte lijkt het te gaan regenen. De mensen hier smachten er ook naar.
In het gezellige restaurantje van Theo is de kok onze pasta al aan het voorbereiden. In het pikkedonker, bij wat kaarslichtjes, eten we buiten en zetten onze gesprekken voort.
Vrijdag bezoeken we ons project. Onderweg pikken we de vriendin van Florence op, die ook Florence heet. Paul is ook een betrokken medewerker van het project en reist mee op de laadbak. Onderweg worden er meer bekenden opgepikt, die meeliften.
Het is genieten van alle prachtige plaatjes onderweg. Een boda boda volgeladen met kippen. Verschillende kuddes geiten, die gehoed worden door kleine jongentjes vanaf 5 jaar. Florence vertelt dat zij ’s morgens eten krijgen en onderweg melk drinken van de geit. In deze tijd van droogte en honger, hebben ze zo hun voordeel. Daarnaast heb je als herder ook toch wel een verantwoordelijkheid, wat ze een soort status geeft, dat ze iemand zijn.
Het is ongeveer drie kwartier rijden naar ons project. Daar wachten mama Theresa en nog wat andere medewerkers op ons. Paul maakt overal foto’s van op de nieuwe IPad, die Florence kreeg.
Florence leidt ons over het prachtige project en legt bij elk gebouw uit wat het is en wat er nog moet gebeuren. Prachtig om te zien dat er al twee klaslokalen klaar zijn. Het eerste fruitboompje geeft zijn vruchten al. Een oude man verzorgt het groen op het project. Hij wijkt ook niet van onze zijde.
Als we alles uitgebreid besproken en bewonderd hebben, nemen we weer afscheid van iedereen en vervolgen de terugweg. Een paar oude mannen komen nog aangesneld om ons de hand te schudden.
Terug naar Moroto gaan we helemaal binnendoor, dwars over het land en de smalle paadjes. Er is eindelijk wat regen gevallen, dus hier en daar ploeteren we door de modder, maar dat doet Florence prima!
We bezoeken het dorp nog een keer, waar we deze week waren. De kinderkleren die we meegenomen hebben, delen we hier uit. Prachtig om te zien. Het grut loopt in zulk oud en verschoten spul rond, dat ze dit zeker kunnen gebruiken.
Tijdens de avondmaaltijd vertelt Paul (nu 24 jaar) nog een stukje van zijn indrukwekkende geschiedenis. Als klein jongentje heeft hij de gruwelijke oorlog hier meegemaakt. Hij heeft gezien dat vriendjes om hem heen opgepakt en afgeslacht werden, ook zijn broer. Hij is naar Kampala gevlucht toen hij vier jaar was. Daar heeft hij het ook heel zwaar gehad om te overleven. Hij leefde op straat en moest soms eten zoeken tussen de vuilnis en heeft zelfs een voedselvergiftiging opgelopen. Uiteindelijk is hij weer terug gegaan naar Karamoja, toen de situatie veiliger leek. Zijn moeder dacht dat hij ook dood was. Pas in 2013 hoorde ze dat hij nog leefde, ze was zo geschokt, dat ze opgenomen werd in een ziekenhuis.
Paul geeft aan dat hij nu het liefste studeert of Bijbel leest. Hij houdt niet van grote en drukke evenementen, zoals voetbal. Hij heeft daar teveel gevaarlijke situaties en vechtpartijen meegemaakt.
Paul heeft nu een baantje. Hij studeert in zijn vrije tijd voor maatschappelijk werker. Daarnaast helpt hij ons op het project. Hij ontwikkelt zich prima en is een lieve, sociale jongeman.
-
10 September 2016 - 20:08
Henk:
Wat een mooie foto's. Wat een mooie mensen ook om Florence heen. En als je de foto's ziet dan is ze ook beslist een indrukwekkende persoonlijkheid tussen haar eigen volksgenoten. Ook mooi om te zien hoe die jonge Paul zich ontwikkelt. Prachtig om dit alles te zien en ook te horen hoeveel jullie in gesprek zijn en met elkaar aan het brainstormen zijn om een grondslag te leggen voor een toekomstige organisatie. Geniet komende week nog even volop en gebruik de tijd nuttig... -
10 September 2016 - 20:22
Mariette:
Prachtig om te lezen dat jullie zoveel mooie gesprekken hebben met Florence en ook de mensen om haar heen. Heel leuk om de ontwikkelingen van het project op de foto's te zien. De bouw vordert goed.
En ook genieten om al die prachtige mensen te zien!
Lieve groetjes -
10 September 2016 - 21:08
Astrid:
Wat een prachtige jongeman die Paul. Fijn dat jullie zo genieten en ook het project inmiddels hebben bezocht. Fijn dat we binnenkort weer verder kunnen bouwen. Ha ha die foto's met overvolle vrachtwagen, ja typisch Afrika. Ben benieuwd naar het resultaat van de naaister. Geniet nog even van elkaar, voor je het weet is het weer voorbij, Lieve groet xx -
10 September 2016 - 22:15
Elise:
Mooi om te lezen dat Paul zo gemotiveerd is om iets van het leven te maken.
Veel liefs aan jullie alledrie!!! -
14 September 2016 - 10:45
Marissa:
mooi om de verslagen te lezen en de foto's te zien. zo krijg ik er al een redelijk echt beeld bij.
wat een indrukken verhaal van Paul!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
